Edward Elgar

| datadefalecemento = 23 de febreiro de 1934 (76 anos) | lugardefalecemento = Worcester
| instrumento = | alcume = | web = [http://www.elgar.org/welcome.htm The Elgar Society] | composicióndestacada = | premios = | parella = Caroline Alice Roberts | fillos = Carice Irene |imdb = |sinatura = Edward Elgar signature.jpg }} Sir Edward William Elgar (OM, GCVO), nado nunha pequena localidade de Lower Broadheath, no condado de Worcestershire o 2 de xuño de 1857 e finado o 23 de febreiro de 1934 en Worcester, foi un compositor británico. Entre as moitas das súas obras que entraron a formar parte do repertorio clásico de concertos figuran as coñecidas ''Enigma Variations'', as ''Pomp and Circumstance Marches'', os concertos para violín e violonchelo, e dúas sinfonías. Tamén compuxo obras corais, entre as que cómpre sinalar ''The Dream of Gerontius'', música de cámara e cancións. Foi nomeado Master of the King’s Musick en 1924.

Aínda que Elgar é visto con frecuencia como un compositor tipicamente inglés, a maioría das súas influencias musicais non proviñan de Inglaterra, senón da Europa continental. Víase a si mesmo como un forasteiro, non só musicalmente, senón tamén socialmente. Nos círculos musicais dominados por académicos, el era un compositor autodidacta; na Gran Bretaña protestante, o seu catolicismo era visto con receo en certos sectores; e na clasista sociedade vitoriana e eduardiana británica, era moi sensible sobre as súas orixes humildes mesmo despois de ter conseguido recoñecemento. Con todo, Elgar casou coa filla dun oficial do exército británico. Ela inspirouno tanto musical como socialmente, mais el loitou por acadar o éxito ata cumprir os corenta anos, cando tras unha serie de obras dun éxito moderado, as súas ''Enigma Variations'' (1899) fixéronse inmediatamente populares en Gran Bretaña e no estranxeiro. Ás variacións seguiulles unha obra coral, ''The Dream of Gerontius'' (1900), baseada nun texto católico que causou inquietude entre as clases dirixentes anglicanas británicas, mais converteuse, e tense mantido, nunha obra do repertorio clásico en Gran Bretaña e outros lugares. As súas seguintes composicións corais relixiosas foron ben recibidas, mais non entraron no repertorio regular.

Aos seus cincuenta anos, Elgar compuxo unha sinfonía e un concerto para violín que tiveron un grande éxito. A súa segunda sinfonía e o seu concerto para violonchelo non conseguiron popularidade entre o público de xeito inmediato, e pasaron moitos anos ata que foron incorporadas ao repertorio. Nos seus últimos anos, a música de Elgar comezou a considerarse atractiva, sobre todo para o público británico. A súa valorización permaneceu baixa durante a xeración posterior á súa morte. A súa obra comezou a revivir de xeito significativo nos anos 1960, axudada polas novas gravacións das súas obras. En anos recentes, algunhas das súas obras teñen recobrado o nivel internacional, mais a maioría segue a ser máis interpretada en Gran Bretaña que en ningún outro lugar.

Elgar foi descrito como o primeiro compositor en tomar en serio o uso do gramófono. Entre 1914 e 1925, dirixiu unha serie de gravacións das súas obras. A introdución do micrófono en 1925 posibilitou unha reprodución máis fiel do son, e Elgar fixo novas gravacións das súas principais obras orquestrais e de fragmentos de ''The Dream of Gerontius''. Estas gravacións foron reeditadas en LP na década de 1970 e en CD na década de 1990. Provided by Wikipedia